त्यतिवेला उहाँ पनि त्यस्तै १५ वर्षकै हुनुहुँदो रहेछ । मभन्दा केही महिनाले कान्छो हुनुहुँदो रहेछ । तर, मेरो मनमा उहाँसँग नै विवाह हुन्छ भन्ने भावना निस्किसकेको थियो । मनमनै सोच्थेँ– मेरो अब त्यही केटासँग विवाह हुन्छ । मनमा उहाँकै कुरा खेल्न थाल्यो । मानसपटलमा उहाँ नै बस्नुभयो । पहिलोपटक देख्दा जति मन परेको थियो, त्यो बढ्दै बढ्दै गयो ।
तर, एक दिन आमाले भन्नुभयो, ‘ती केटासँग विवाह भयो भने यसका नन्द नै ६ जना हुन्छन् । अलिक अप्ठ्यारो पो हुन्छ कि ?’ आमाको कुरा पनि सही थियो । तर, मामा सँगै हुनुहुन्थ्यो । उहाँले आमाको कुरा काटिहाल्नुभयो । मामाले त्यतिवेला भन्नुभएको थियो, ‘केटो एकदम ठीक छ । यसले विवाह गर्ने नन्दसँग होइन । केटो ठीक भए नन्दका कुरा किन आयो ? केटाले यसलाई रूखको टुप्पोमा लगेर भए पनि पाल्छ ।’ मामाको कुराले आमा सहमत हुनुभयो । केहीअघिको आफ्नै कुरा काट्दै आमाले भन्नुभयो, ‘त्यसो हो भने ठीकै छ नि त ।’ मामा र आमा सहमतिमा आएपछि उहाँसँग नै विवाह हुने कुरा टुंगियो । हाम्रो विवाह ०२६ साल वैशाखमा हुने भयो ।

घरनजिकै भएकाले होला, विवाहको कुरा भएपछि उहाँसँग मेरो जम्काभेट हुन पनि थाल्यो । त्यसो त पहिले पनि एउटै बाटो पथ्र्यो होला, तर नचिनेको मान्छे भएकाले वास्ता हुँदैनथ्यो होला । विवाह हुने निश्चित भएपछि भेट हुँदा पनि हामीबीच बोलचाल भने हुँदैनथ्यो । लाजले म उहाँलाई सोझै हेर्नै सक्दिनथेँ । बोल्ने त परैको कुरा । उहाँले पनि मलाई बोलाउनुभएन । नबोली हिँड्नुहुन्थ्यो ।